Een nat pak en een wijze les – mijn wandelavontuur begint

Dag 1/2

Vol goede moed (en droge sokken) begon ik mijn wandeltocht in Driebruggen, op weg naar Bergambacht. Na anderhalf uur wandelen begon het te regenen. En ik bedoel niet zo’n romantisch miezerbuitje, nee hoor — dit was full-on stortregen. En alsof de regen zich persoonlijk tegen mij had gekeerd, hield het ook niet meer op. De hemel dacht blijkbaar: laat hem maar gelijk wennen.

Met een loodzware rugzak, een regenjas die de strijd allang had opgegeven, en doorweekte zakken waar zelfs mijn telefoon in begon te zwemmen, liep ik verder. Mijn kleding plakte aan mijn lijf, mijn humeur zat ergens rond mijn enkels, en het idee dat ik dit nog drie weken “voor mijn plezier” ging doen, voelde opeens... ambitieus.

Onderweg, zo’n vijf kilometer voor de camping, vond ik een supermarkt. Water en eten gehaald — want ja, honger en uitdroging zijn geen betere alternatieven. De extra kilo’s in mijn tas waren geen feest, maar ik had weinig keus.

Op de camping kwam ik gelukkig een aardige vrouw tegen die me een droog plekje aanbood onder een afdak. Geen gras of zachte aarde, maar wel stenen. Prima! Tent opgezet in een schuurtje (droog is droog), even iets warms gegeten en snel onder de douche. Gelukkig was mijn moeder nog in de buurt en zo lief om mijn drijfnatte spullen op te halen. Heldin.

Die nacht lag ik op mijn matje op de keiharde stenen, bibberend in mijn slaapzak. De volgende ochtend werd ik wakker met een rug die kraakte als een oude houten vloer. Topstart voor dag twee.

Mijn moeder dropte me in Groot-Ammers, zodat ik mijn tocht kon voortzetten richting Gorinchem. De eerste 15 kilometer gingen verbazingwekkend goed — rugpijn was er nog, maar ik was op dreef. Tot mijn voeten ineens besloten dat het welletjes was. Elke stap werd een mini-marteling. Normaal zou ik koppig zijn en doorlopen (“kom op, doorbijten!”), maar deze keer koos ik voor gezond verstand (wie ben ik?) en nam een taxi naar het hotel.

Aangekomen in het Tres Boutique Hotel dook ik meteen onder de douche, om vervolgens als een baksteen in bed te vallen. Ik sliep uren achter elkaar. Blijkbaar had ik dat écht even nodig.

Toen ik weer een beetje mens was, ben ik Gorinchem gaan verkennen. Een wandelingetje door de stad bracht me bij een charmante pizzeria achter de kerk, waar ik mezelf trakteerde op pizza, koffie en meloen met ham. Niet slecht, toch?

Terug in het hotel heb ik mijn rugzak even grondig aangepakt. Spullen die ik écht niet meer wil meesjouwen? Die gaan morgen met een pakketje terug naar huis. Mijn slaapzak en tent heb ik ook uitgehangen om te drogen — alles om weer fris te kunnen starten.

Ik besloot om twee nachten in Gorinchem te blijven. Even pauze, even ademhalen. Want eerlijk? Dit avontuur draait niet alleen om lopen. Het gaat ook over grenzen verkennen (en soms overschrijden), over loslaten van vaste structuren en over leren genieten van het onderweg zijn.

Ik heb momenten gehad dat ik wilde opgeven. Momenten dat ik dacht: waar ben ik aan begonnen? Maar toch wist ik mezelf weer te herpakken. Soms heb je gewoon een beetje rust nodig om te wennen aan een reizend bestaan. En eerlijk is eerlijk: dit soort reizen laat je kanten van jezelf zien die je thuis, in je comfortabele routine, nooit zou ontdekken.

Wordt vervolgd!

Dag 3/4/5

Dag 3: Van Gorinchem naar... waar ben ik eigenlijk? Oh ja, Veen!

De dag begon, zoals inmiddels traditie is, compleet anders dan gepland. Eerst: een mini-missie. Alles wat ik níet nodig had (lees: de helft van mijn bagage) moest terug naar huis. Waarom sleep ik altijd zoveel mee? Denk ik nou echt dat ik onderweg tijd ga hebben voor drie boeken, een extra jas en die yogamat?

Ontbijt was een klassiek culinair hoogtepuntje: krentenbollen (altijd goed), een banaantje (lekker verantwoord) en een appel (voor het gevoel dat ik gezond bezig ben). Daarna: last minute tas inpakken, douchen, en mezelf mentaal klaarmaken voor weer een stukje avontuur.

Maar – plot twist! – voor vertrek nog een spontane koffiedate met familie die ik al lang niet meer had gezien. Supergezellig! Even lekker bijgekletst voordat ik weer als een soort moderne pelgrim de wijde wereld introk.

Omdat het weer omsloeg en ik droge kilometers wilde maken (lees: geen zin in natte sokken), besloot ik wat eerder uit mijn hotel te vertrekken. Hup, op naar Woudrichem! Met de pont – altijd een beetje vakantiegevoel – kwam ik aan en liep via een prachtige oude stadspoort het pittoreske centrum in. Echt zo’n plek waar je verwacht dat elk moment iemand in middeleeuwse kledij op een paard langs komt hobbelen.

Daarna: lekker over de dijk gewandeld richting Veen. Zonnig, beetje wind, helemaal prima. Bij een camping aan het water dacht ik: hier blijf ik! … Tot ik ontdekte dat er niks te eten was. Nada. Noppes. Dus liep ik – inmiddels best hongerig – verder, en jawel hoor: daar was een Jumbo, mijn redder in hongerige nood. Klein boodschapje hier, snackje daar… en door naar een kleine camping in de buurt.

Daar de tent opgezet, nog half slapend. Douchen? Geen denken aan. Ik stortte praktisch in mijn slaapzak en lag er vroeg in. Morgen weer fris(achtig) op pad!

Dag 4: Van Veen naar... blaren, spareribs en een beetje paniek 🥾🍖

De dag begon grijs. Niet alleen de lucht, maar ook mijn motivatie. De regen hing dreigend boven m’n hoofd alsof het wilde zeggen: “Probeer het maar, ik dare je.” Maar goed, wakker worden, douchen, tent afbreken – het ochtendritueel van een wandelende avonturier zonder campingontbijt.

Dus hup, terug naar mijn favoriete plekje in Veen: de Jumbo! Maar niet voor boodschappen dit keer (oké, ook een beetje), maar vooral voor dat gezellige eettentje ernaast, gerund door mensen met een extra bijzonder verhaal. Ik was er gisteren al voor een ijsje en een koffie, maar nu ging ik all in: uitsmijter, koffie... een waar koningsmaal. De tank zat vol, tijd om te gaan!

Met wat snacks en water in m’n tas ging ik vol goede moed richting Drunen. Althans, dat dacht ik. Want na 17 kilometer begon de ellende: blaren. De échte, gemeen-pijnlijke-ik-wil-niet-meer soort. Elke stap voelde als een mini-marteling, en ik was er echt wel klaar mee.

Tijd voor een plan B. Geen trekkershut beschikbaar (natuurlijk niet, die was vol), dus schakelde ik over naar: hotelmodus. En niet zomaar een hotel: eentje mét een manege, net buiten Drunen. Toen ik belde en vroeg of ik opgehaald kon worden, zei de receptioniste: “Ik kom eraan.” En jawel hoor, ze sprong zélf in de auto om mij op te halen. Heldin. Echt.

’s Avonds vierde ik het leven (en het feit dat ik zat) met spareribs van formaat. Regen kletterde tegen de ramen terwijl ik niks deed. Heerlijk niks. Maar ergens zat er toch een dipje… want: blaren. De grote boosdoeners. Gaan die m’n hele tocht verpesten?

In lichte paniek belde ik de pedicure én de huisarts. Het advies was nuchter en kort: “Doorprikken, ontsmetten, afplakken. En doorgaan.” Dus dat deed ik de volgende dag. En ik besloot: ik blijf twee nachtjes in dit hotel. Even opladen. Lichaam rust. Geest rust. En hopelijk voeten ook. Het is immers toch vakantie 

Dag 5 – Drunen: Blaren, fietsen en avocado-avonturen

Wakker worden met blaren is niet bepaald de droom... en dan ook nog beseffen dat ik die krengen zelf moet gaan verzorgen? Paniek in de tent! Maar goed, eerst koffie en ontbijt in het hotel – want een blaarbehandeling op een lege maag is vragen om ellende.

Lopen naar Drunen zat er niet in (blarenlevel: drama), dus plan B: de elektrische fiets! Turbo-stand aan, cape wapperend als een held op twee wielen, en op volle kracht richting de Kruidvat. Daar een klein fortuin neergelegd aan blarenpleisters, tape, zalfjes en alles wat de EHBO-afdeling maar te bieden had. Bij de HEMA ook nog even naalden gescoord. (Voelt altijd een beetje sketchy, maar hé – medische noodzaak!)

Eenmaal terug: tijd voor de confrontatie. Na wat intern overleg met mezelf ("doe het nou maar gewoon") heb ik mijn blaren doorgeprikt als een ware EHBO-pro. Pijnlijk? Ja. Helend? Ook ja. En weet je… het ging eigenlijk best goed! Zelfvertrouwen weer back on track.

Omdat ik mezelf nu officieel blaren-verzorger van dienst mocht noemen, huurde ik nog even opnieuw een fiets en tufte terug naar Drunen. Daar een avocado smasher en een lekkere koffie gescoord als beloning voor mijn heldendaden. Daarna nog even essentials geshopt: een extra toilettas speciaal voor m’n blaren-kit (ja, het is nu een volwaardige kit), regenbescherming voor m’n telefoon (ik kan er nu onderwater mee appen als het moet), water voor morgen, bifi-turkey worstjes (de snack der wandelaars), eiwitrepen en – uiteraard – witte tijgerbalsem. Gewoon omdat het fijn is om weer eens goed te ademen alsof je neusgaten een spa zijn.

Terug naar het hotel, even chillen, blogje tikken, en straks lekker dineren bij Herberg D’n Dries. Daarna nog even de laatste spullen inpakken, warme douche pakken en dan het bed in.

Morgen: op naar Oisterwijk! Hopelijk met iets minder blaren en nog meer avonturen.

Dag 6 – Van Duinen naar Delicatesse

Goedemorgen Drunen! Of beter gezegd: goedemorgen halflege koffiemok, slaperige ogen en een hoofd vol mist. Rond een uurtje of acht schoof ik aan bij het ontbijt in het hotel – nog half in dromenland, maar met een vastberaden blik die zei: "Vandaag ga ik de wereld weer trotseren." Of op z’n minst 11,7 kilometer zand.

Mijn regenjas besloot ik voor de zekerheid aan te houden. Niet dat ik dacht dat het nog zou gaan regenen, maar simpelweg omdat het inmiddels aan mijn huid vastgegroeid leek. Om 9:15 verliet ik de warme luxe van het hotel – twee nachten lang een echt matras, een warme douche wanneer ik maar wilde, geen kruipende insecten bij het slapen gaan. Wat een tijd was dat. Maar goed, het avontuur riep. En dat klonk als: "Hé, hier is wat zand in je sokken."

De Loonse en Drunense Duinen waren prachtig, onherbergzaam en lichtelijk wreed voor vermoeide voeten. Duin op, duin af. Mijn wandeltempo had iets weg van een kreupele krab, maar ik genoot. Echt. Tussen het hijgen door.

In Oisterwijk wachtte Paul op me. Even voorstellen: Paul is niet zomaar iemand – dit is de man met wie ik ooit zwoegend en puffend richting Everest Base Camp ben gelopen. We deelden blaren, dal bhat en de geur van drie dagen niet douchen. Een vriendschap gesmeed in ijle lucht. En nu stond hij daar, met open armen. Zijn vrouw Patries en hun zoon verwelkomden me alsof ik van een wereldreis terugkwam. En ja, zo voelde het ook een beetje.

We lunchten als koningen. Ik bestelde een broodje carpaccio, maar toen het bord werd neergezet dacht ik heel even: waar is het brood? Het bleek verstopt te liggen onder een glorieuze lap vlees – een vleesdeken, zo royaal dat zelfs een carnivoor ervan onder de indruk zou zijn.

De middag bracht iets wat ik al lang niet meer had meegemaakt: een warm bad. Bubbelend nog wel. Ik voelde me even Beyoncé op retraite. Daarna in de relaxmodus naar de kroeg waar we spareribs aten die zo mals waren dat ze van de botten gleden alsof ze geen zin meer hadden om vlees te zijn.

En toen, als toetje op een toch al volle dag, kwamen Joris en Erik – ook lid van de Himalaya-club – gezellig langs. Onder het genot van een willekeurige voetbalwedstrijd (Willem II vs Telstar, het was alsof mijn leven een aflevering van Andere Tijden Sport werd), haalden we herinneringen op. Gelachen, gebabbeld, en vooral genoten. Ik sliep in de logeerkamer van Paul, in een bed dat voelde als een wolk. Compleet met verse lakens, een zacht kussen, en de luxe van niet wakker worden omdat je matje lekt.

Dag 7 – De Kippenpootmars

De volgende ochtend schoof ik rond negenen aan bij het ontbijt, met een kop koffie die me langzaam weer tot leven bracht. Daarna een warm afscheid van Paul en zijn gezin – inclusief knuffels, zwaaien en de belofte dat we snel weer zouden bijpraten (op een plek met minder zand en zweet).

Ik hobbelde richting Moergestel. Het was niet ver, maar mijn benen deden alsof ik al drie marathons had gelopen. Op het dorpsplein plofte ik neer op een terras waar de uitsmijter die ik bestelde z’n naam meer dan eer aan deed. Het bord was zo vol dat ik halverwege twijfelde of ik niet per ongeluk een lunch voor twee had besteld.

Na deze eierige energieboost liep ik door naar de plaats waar dromen werkelijkheid worden: de Jumbo. Ik was er al een paar dagen niet geweest en voelde bijna een soort emotionele band met de frisdrankgang. Water, snacks, nootjes – mijn heilige drie-eenheid.

Op het plein stond een kippenkraam waar gegrilde poten lagen te dampen. Ik hoefde niet lang na te denken. Een portie kippenpoten ging mee, niet in mijn jaszak (dat zou zelfs voor mij een brug te ver zijn), maar keurig in een zakje – het diner voor vanavond.

Haghorst was de eindbestemming. Een kleine 18 kilometer verderop, oftewel: zes keer hardop tegen mezelf zeggen “kom op, nog even” en dan nog steeds niet halverwege zijn. Eenmaal aangekomen was het bekende ritueel weer aan de beurt: tent opzetten, zachtjes schelden op mijn voeten, en dan... een verrassing.

Kai – een oude schoolvriend – stond ineens voor mijn neus met een biertje in z’n hand en een brede grijns. We hadden elkaar al jaren niet gezien, maar alsof de tijd had stilgestaan, stonden we ineens weer te ouwehoeren alsof het gisteren nog pauze was op het schoolplein. Normaal ben ik niet zo goed in spontane sociale interactie (lees: ik vlucht vaak weg), maar voor Kai maakte ik met liefde een uitzondering.

We lachten, dronken, keken naar de ondergaande zon en spraken over vroeger, nu en alles daar tussenin. Tegen de tijd dat hij vertrok, voelde het alsof ik niet alleen m’n lichaam, maar ook m’n hoofd even had opgeladen. Bestemming voor morgen? Bladel!

Dag 8 – Krentenbollen, kilometers en kapotte voeten

Wekker om 6:00. Of nou ja, mijn biologische klok in combinatie met een koude tentvloer. Ik voelde me alsof ik drie nachten op een betonnen tegel had geslapen en... oké, dat was ook gewoon zo.

Brak van twee biertjes. Twee. Het is officieel: ik ben in wandelstand. Krentenbollen en appels naar binnen gepropt, schoenen aan, rugzak op, en om 7:00 begon ik aan de tocht. Twintig kilometer op het programma. En geen winkels onderweg. Alsof ik vrijwillig een survivaltocht door een dieetgebied had gepland.

De route was prachtig, dat moet gezegd. Maar mijn voeten hadden het er moeilijk mee. Halverwege kwam ik – wonder boven wonder – een bordje tegen voor een pedicurepraktijk. Ik twijfelde geen seconde. Aangebeld. De deur ging open en daar stond een lieve Oekraïense vrouw. Ik legde mijn verhaal uit, compleet met dramatische blaren-emoji-gezicht, en ze smolt. Ze was eigenlijk gesloten, maar kon me om 19:00 uur in Netersel nog helpen. Wat een redding!

Na nog wat zwoegen en zweten kwam ik rond 14:00 uur aan in Bladel. De supermarkt werd geplunderd alsof ik een week had gevast. Daarna camping zoeken, tent opzetten, en runderlapjes bakken in een pannetje alsof ik deelnam aan ‘Heel Holland Kookt in de Regen’.

Tijd om naar de pedicure te gaan. Uber geprobeerd. Lachwekkend. Niemand kwam. Het systeem leek me collectief vergeten te zijn. Dus maar een taxi gebeld – die in eerste instantie een astronomisch bedrag vroeg. Ik onderhandelde als een ware Marktplaats-veteraan en wist er €45 vanaf te praten. Kleine overwinning.

Bij de pedicure werd ik als een VIP ontvangen. Ze gaf me thee, luisterde naar mijn verhalen, en werkte ondertussen liefdevol mijn voeten bij alsof ze een kostbaar restauratieproject onder handen had. Pleisters, tips, watten, zalfjes – ik kwam eruit als herboren. Ze gaf me een high five en een glimlach die je een halve dag extra kracht geeft.

Terug naar de camping met dezelfde (nog steeds veel te dure) taxi, en net op tijd in de tent voordat de lucht openbrak en het begon te onweren. Buiten sloeg de donder, maar ik lag droog, gevoed, gepedicuurd en tevreden in mijn slaapzak.

Soms zit geluk in een broodje carpaccio, een onverwachte ontmoeting, of een paar stevige pleisters.

Wordt vervolgd…

Dag 9: Blaren in Bladel

Vandaag stond in het teken van... blaren. Heel veel blaren. Dus, op doktersadvies – nou ja, pedicure-advies – besloot ik een rustdag in te lassen in het bruisende Bladel. Nou ja, "rustdag"… ik sliep een beetje uit, at een pasta die ik al sinds dag 2 meesleep als ware het een culinair pronkstuk, en deed een mini-expeditie naar de Jumbo.

Die boodschap was trouwens net een aflevering van Expeditie Robinson. Alles deed pijn, elke stap was drama en ik voelde me meer een waggelende pinguïn dan een wandelaar. Maar hé, 7 kilometer verder (heen én terug, applaus graag), had ik wel m’n ontbijt voor morgen én een nieuw pakje pleisters. Prioriteiten.

Over ontbijt gesproken: krentenbrood. Dacht ik slim te zijn… Nou, dat brood was zo droog dat ik me afvroeg of het uit de Romeinse tijd kwam. Gelukkig had ik nog wat pindakaas, een banaan en wraps. Alles behalve water is op zo’n moment een feest.

‘s Avonds dacht ik: die pasta moet nú echt op. Niet omdat ik er zin in had, maar vooral omdat m’n rugzak al weken "al dente" ruikt. Geen masterchef-maaltijd, maar ach – je moet wat. Daarna lekker chillen op de camping, beetje tasje inpakken, blaren laten ademen (ik zweer, ze hadden bijna longen gekregen), en plannen maken voor de volgende dag.

Eerst dacht ik richting Luijk-Gestel te lopen, maar het werd uiteindelijk Bergeijk. Ietsje verder, maar logischer qua route.

Nog even m’n powerbank opgeladen (een mens zonder stroom is net zo verloren als een kompas zonder noorden), en toen: bed in. Fris en fruitig zijn is tenslotte een fulltimebaan als je op pad bent.

Welterusten, blaren en buitenlucht!

Dag 10: Wraps, wilde koeien en een camping vol paarden

Vroeg wakker worden begint onderhand m’n nieuwe superkracht te worden. Niet dat ik daar om gevraagd heb, maar hé – je krijgt wat je niet bestelt. Alleen... ik kon pas om 9 uur m’n extra overnachting afrekenen. Dus tijd om efficiënt te zijn!

Wat doet een wandelaar met teveel tijd en een restvoorraad eten? Juist: wraps bouwen. Pindakaas, banaan, kaneel – de heilige trail-trio. Wraps in een zakje, check. Lunch to go, check. Daarna nog een paar kopjes koffie (of drie, tijd zat), tanden poetsen, tent afbreken, tas pakken. Om 07:30 stond ik als een wandelende eenmanskaravaan voor de receptie te wachten.

Gelukkig kwam er een vriendelijke vrouw die wat eerder open ging – dus ik kon om half 9 al op pad. Op naar... Bergeijk! Het beloofde warm te worden, dus ik plande wat tussenstops en liep via het prachtige Kempen-Vennenbos. Echt zo’n “wauw dit bestaat dus gewoon in Nederland”-moment. Daarna langs een snelweg (iets minder wauw), en weer terug het bos in.

Onderweg sprak ik met een vriendelijke man over wandelen in Nepal en een fietsclub waar je voor 25 euro kunt overnachten bij mensen thuis. Weer een gouden tip voor m’n volgende avontuur. Dank u, wandelende Tripadvisor!

Toen stak ik een uitgestrekt heidegebied over – inclusief wilde koeien. Serieus, dat zijn net wandelende kussens met horens. Heel zen allemaal. Rond de middag had ik last-minute een plekje geregeld op een rustige camping in Bergeijk. En toen begon het zachtjes te regenen. Tijd voor een uitsmijter op een overdekt terras. Luxe in de wildernis!

Daarna – hoe kan het ook anders – naar de Jumbo. Chili con carne, gehakt, droge krentenbollen (ja, ze zijn nog steeds zo droog), wat kwark, en mijn trouwe trail-snack: van die roze-blauwe colaflesjes. Zo zuur dat je gezicht er tijdelijk van vervormt. Heerlijk.

Bij de zelfscan kreeg ik weer controle. Ik bedoel… ik zie er misschien uit als een backpackende hosselaar, maar kom op: met een rugzak van 20 kilo ga ik echt geen snickers jatten. Gelukkig vinden mensen zo’n backpack toch vaak interessant en voor ik het wist stond ik weer levensverhalen te delen. Inmiddels stond de teller op 110 kilometer – applausje voor mezelf.

De laatste 5 kilometer naar de camping leken eindeloos. Je weet wel, dat moment waarop elk grasprietje zuchtend langs je benen strijkt. Maar ik kwam er. Formuliertje invullen, rondleiding – en toen bleek het eigenlijk een paarden-camping te zijn. Geen idee wat dat betekent, maar mijn tentje was welkom, dus ik klaag niet.

Tentje opzetten, matje oppompen, slaapzak erin. En dan: koken. Chili con carne deluxe met gebakken gehakt – alsof Jamie Oliver op de camping staat. Daarna douchen, afwassen en... koffie drinken met een lief ouder stel dat benieuwd was naar m’n reis. Goede koffie, koekje erbij – echt zo’n momentje.

Toen werd het langzaam donker. Tijd om te slapen, want morgen: op naar België! En – spannend – bezoek van een vriend die me helpt bij het zoeken naar nieuwe schoenen. Want laten we eerlijk zijn: m’n huidige stappers zijn langzaam aan het veranderen in pantoffels met veters.

Dag 11: De grens over, nieuwe schoenen en slapen in een Pipo-wagen

Goedemorgen! Of eigenlijk... brrr, wat koud was het vannacht. Rond half vijf werd ik wakker van de ochtenddauw én – jawel – een dringende wc-behoefte. Tja, sommige dingen dulden geen uitstel, zelfs niet in een slaapzak. Daarna toch nog maar even terug in m’n cocon gekropen om nog een uurtje slaap mee te pakken.

Om kwart over zeven was het tijd om de dag écht te starten: tanden poetsen, rugzak vullen met de laatste losse flodders en – niet onbelangrijk – een grote boodschap. Want een lichte wandelaar wandelt lekkerder.

Na zo’n 2,5 kilometer vond ik een bankje. Perfect moment om twee wraps met pindakaas en banaan (die van gister ja, zo goed blijven ze) weg te knagen. Krentenbollen? Nope. Nog steeds dramatisch droog. Gelukkig had ik nog een paar Fuji-appeltjes weten te scoren – sappig geluk in snackvorm. En met een mix van water, Supradyn en elektrolyten voelde ik me zowaar als een sportversie van mezelf.

De schoenen? Die zijn inmiddels zo gaar dat ik ze bijna zelf op een kampvuur wil gooien. Maar ze brachten me tóch weer 5 kilometer verder, tot aan een tentje met koffie. Bonus! En wat voor een moment: 500 meter van de Belgische grens. Ik voelde me net een soort pelgrim deluxe – hulde aan mezelf voor deze 11-daagse prestatie.

Oké, ik miste even een afslag (klassiek gevalletje: “oh dit ziet er ook als een pad uit”), maar na een bosomleiding kwam ik weer netjes op de route uit. Bruggetje over, en tadaa: het eerste Belgische dorpje, Pelt. Rond die tijd had ik er al zo’n 12 kilometer op zitten. En toen: verrassing! Daar stond Raymond, wandelmaat en lifesaver.

Hij kwam niet alleen met gezelschap, maar ook met gebakken eitjes. Bonuspunten, mensen. Daarna door naar Lommel, op missie: nieuwe schoenen. De buit? Een paar heerlijke lage Meindl-stappers, Teva’s voor erbij, een nieuwe rugzak én een afwastool (essentieel, trust me). Ook nog wat shirtjes gepast, maar alleen Raymond scoorde – hij liep blij de winkel uit met twee verse exemplaren.

Na een snelle plasstop gingen we lunchen bij een geweldig tentje met chai en flatbreads. Eerlijk: 10/10, zou opnieuw belopen. Daarna nog even naar de Delhaize voor een paar boodschappen, en toen was het tijd voor de grande finale: mijn Pipo-wagen.

Ja echt, een houten paradijsje op wielen. Geen tent opzetten. Geen matje oppompen. Gewoon: een bed. Een keuken. Een koelkast. Een waterkoker. Alles wat een vermoeide wandelaar zich kan wensen.

Ik gaf Raymond wat extra ballast mee terug naar huis (vieze onderbroeken, een broek en wat overbodige “geitjes” – kleine spullen dus, niet echte geiten). Hij bracht op zijn beurt schone shirts en essentials mee. Lief. Dit is inmiddels de derde keer deze trip dat ik zo'n 'logistieke wisseltruc' uitvoer. Langzaam word ik een pak-licht-als-een-pro ninja.

’s Avonds at ik soep met broodjes en een halve watermeloen, waste wat spullen af, en had zowaar tijd over om m’n blog te tikken. En toen... bedtijd. Schoenen aan de kant, hoofd op het kussen, en klaar voor een dagje zonder zware tas.

Morgen: op verkenning in België met m’n frisse stappers. Ik heb er nu al zin in.

Mini-update – Even pas op de plaats 🛑👣

De afgelopen dagen heb ik even geen blog kunnen schrijven. Niet omdat ik niks te vertellen had (geloof me, genoeg avonturen), maar simpelweg omdat ik onderweg was, moe was én de rust niet kon vinden om alles goed op papier te zetten.

Soms vraagt je lijf gewoon om een kleine pauze – en dat is helemaal oké.

Gelukkig heb ik mezelf een welverdiend rustmoment gegund in een fijn hotel, met een écht bed, een warme douche en een beetje luxe. M’n voeten zijn weer enigszins tot leven gewekt (ze begonnen al op pensioen te lijken), en ik heb goed kunnen slapen. 😴

Zondag neem ik de tijd om de afgelopen dagen bij te schrijven, want het waren er weer met alles erop en eraan: regen, zon, onverwachte ontmoetingen en natuurlijk – eten (veel en lekker). 🥖🍗🍒

Tot dan – en dank je wel voor het geduld!

Dag 12– Pipo-wagen, regen en garnalenbroodjes

Vandaag stond in het teken van bijkomen. Ik bivakkeer momenteel in een charmante pipo-wagen op een sprookjesachtige camping aan de rand van het bos in Pelt. Heerlijk geslapen – alsof ik persoonlijk door een stel kabouters in slaap gewiegd ben. 🌲😴

Na het ontwaken voelde ik me een soort ontdekkingsreiziger en trok ik eropuit, dwars door aspergevelden en bossen. Beetje nat, beetje modderig, maar hé, avontuur! Eenmaal echt in Pelt begon ik enthousiast aan een wandeling die, laten we zeggen, enigszins uit de hand liep. T-shirt aan, zonnebril op… of nou ja, dat had ik gedacht – tot het pootje van m’n bril de geest gaf. Eerste missie: de opticien.

Bril gefixt? ✅

Kapper gevonden? ❌

Blijkbaar werkt men hier op afspraak en volgens een geheime tijdzone die niks met de onze te maken heeft. Ik besloot door te lopen, hopend op een supermarkt, een kapper… of op z’n minst een dak boven m’n hoofd, want jawel hoor: het begon harder te regenen. 🌧️

Maar toen – een lichtpunt! Een super de luxe bakkerij doemde op, alsof ik de eindbaas van deze natte queeste bereikt had. Trakteerde mezelf op een broodje met garnalen (omdat ik me chic voelde) en een éclair (omdat ik me ook gewoon mezelf voelde). En drinken natuurlijk,

Daarna schuilen bij een bushalte waar ik, helemaal in survivalmodus, de bus-app installeerde. Verrassing: werkte perfect! De bus reed bijna door, maar gelukkig stopte hij nét op tijd. Afgezet vlakbij een Lidl – jackpot!

Boodschappen gescoord: tonijn, wraps, bananen, pindakaas, van alles wat. De rugzak puilde uit als een kerstpakket op steroïden. Met zo’n 5 kilo extra gewicht strompelde ik terug naar de camping. Inmiddels had ik 13 km in de benen, grotendeels in de regen. 🥾💦

’s Avonds een warme kom soep met wat broodjes, en toen… tja, toen sliep ik als een baksteen. Een zeer voldane baksteen 

Dag 13 – Van pipo-chaos naar kriek en croque

Oké, tijd om afscheid te nemen van m’n vertrouwde pipo-wagen. De rommel – en geloof me, dat was een indrukwekkend hoopje georganiseerde chaos – opgeruimd, tas weer ingepakt, en vol goede moed op pad. Mijn briljante plan: overnachten op een bivakzone. Klinkt stoer, toch?

Nou… klein detail over het hoofd gezien: die bivakzone bleek totaal niet op mijn route te liggen. De weg ernaartoe? Afgesloten. Internet? Foetsie. Dus zat ik daar, als een dolende reiziger zonder richting, op een bankje te staren naar een offline wereld. Even pauze. Adem in. Nieuw plan.

Na wat slenteren – net voorbij een dorpje dat echt Peer heet (ja, serieus) – liep ik langs een festival. Klinkt leuk, had ik alleen nultijd voor. Mijn oog viel op iets wat leek op een fata morgana in de verte… een bushalte! Redder in nood.

Op naar Genk. Druk! Heel druk. Te druk. Dus snel weer door naar Zonhoven (véél rustiger). Daar werd ik begroet door een kuil met een mammoetskelet. Geen echte hoor – maar toch een beetje Jurassic Park-vibes. Door het bos gelopen tot ik bij mijn bestemming aankwam: een simpele trekkershut.

Wat stond er?

– Een bed

– Een vlonder

– Een tent

Klaar! Meer had ik ook eigenlijk niet nodig. Mijn buren bleken een superleuk Belgisch fietsstel. We raakten aan de praat, en later op de avond, toen ik zat te eten, kwam ik ze weer tegen. Ze trakteerden me spontaan op een kriekje – Belgisch kersenbier. Heerlijk! 🍒🍺

Ik at een croque monsieur (altijd een winnaar) en een kip flatbread, sprong daarna onder de douche en viel als een blok in slaap.

O ja – voor morgen vond ik last minute nog een mini eco-camping aan de bosrand, gewoon bij mensen thuis. Klinkt kneuterig? Wordt vast geweldig.

Natuurlijk! Hier is jouw verslag van Dag 12 in een vrolijke, luchtige en lekker leesbare stijl:

Dag 14 – Bokrijk, bonen & blaren

Redelijk op tijd m’n nest uit (punten voor mij), tas gepakt en hoppa, weer op pad! De vriendelijke Belgen van de vorige camping gaven me een gouden tip: “Ga via Bokrijk!” Nou, zo gezegd, zo gedaan. En wat een goede keus! 🌳

Bokrijk is een prachtig natuurgebied waar ik zowaar oog in oog stond met een wild hert. 🦌 Geen grap – ik stond daar echt even als een soort sprookjesfiguur in de Ardennen-Lite. Alleen… het terrein was wat ruig. Ongelijke paden, modder, wortels die uit de grond staken alsof ze m’n enkels wilden kietelen. Maar ik gaf niet op!

Eenmaal terug in de bewoonde wereld even opgeladen met een croque madame – oftewel een tosti met ei, maar dan op z’n chique. Daarna: lopen, lopen en nog eens lopen. Ik dacht dat ik er bijna was, maar ja hoor – classic foutje.

Ik besloot nog even een supermarkt mee te pakken, want dat was alweer een tijdje geleden. Spoiler: het bleek een tankstation met supermarkt-in-één te zijn. Niet bepaald de Carrefour, maar goed, nood breekt wet.

De buit:

– Tonijn

– Kip schnitzel

– Witte bonen in tomatensaus

– Ham-kaas panini

– En wat koude drankjes (levensreddend!)

De laatste 5 kilometer sleurde ik mezelf voort. M’n voeten? Die stonden al met één been in pensioen. Maar goed, doorbijten, want ik was er bijna.

Aangekomen… maar: camping vol. 😬 Gelukkig mocht ik m’n tent opzetten in de tuin van een superlief stel, want verder was er echt níets in de buurt. Zelfs nog twee eitjes kunnen scoren voor 35 cent per stuk – waar vind je dat nog?!

Tent opgezet, schnitzel gebakken, bonen opgewarmd, en even snel naar het eco-toilet (met zaagsel voor op je boodschap – je moet er wat voor over hebben 😅). Daarna vroeg de tent in, want paniek: ik had geen nieuwe camping kunnen vinden voor morgen. Tijd voor een plan B.

Weer? Koud, nat, bleh. Dus besloot ik de bus te nemen naar Sint-Truiden, waar ik meteen maar twee nachten boekte. Even op adem komen, want:

a) ik heb vakantie

b) m’n voeten hadden letterlijk om pleisters gesmeekt

Morgen verder kijken. Maar voor nu: rust, warmte en hopelijk een bed zónder muggenorkest. 🎻🦟

Natuurlijk! Hier is jouw Dag 13, omgetoverd tot een frisse, luchtige en vermakelijke vertelling:

Dag 15 – Regen, kip en een nieuw kapsel

Goedemorgen Diepenbeek! En ja hoor – hoe kan het ook anders: het regent. 🌧️

Ontbijt? Broodjes tonijn, want ik ben inmiddels een soort wandelende vissandwich. Ook gelijk maar een paar extra ingepakt voor onderweg. Multitasken op z’n best.

De twee eitjes die ik gisteren had gescoord, moesten natuurlijk ook nog gekookt worden. En ja hoor, gewoon buiten – in de regen. Kookshow “Koken met Kou en Kletsnat” komt binnenkort op YouTube. 😅

Gelukkig was er op de camping een piepklein huisje met een mini-keukentje. Daar kon ik even opwarmen met een goede kop koffie én een portie oploskoffie – want hé, afwisseling is belangrijk. ☕️

Toen de regen iets minder enthousiast werd, besloot ik de tent nat en wel in te pakken. Geen zin in, wel nodig. Daarna 3 kilometer door het bos gesjouwd – mét zonnestralen! 🌤️ Ja echt, ik dacht even dat ik hallucineerde.

Bus gepakt naar Hasselt, daar drie kwartier gewacht en vervolgens door naar Sint-Truiden. Geen haar op m’n hoofd die eraan dacht om met die zware tas te gaan lopen, dus dan maar even lekker lunchen.

En toen… een kapper!

“Even snel een knipbeurt,” dacht ik. Nou, dat werd een mini-cultuurshock. Iedereen sprak Arabisch, Vlaams was schaars, en communiceren ging een beetje als charades met een schaar erbij. Maar: missie geslaagd. Kort koppie, frisse look. ✂️💇‍♂️

Daarna wilde ik contant pinnen – dat werd bijna een escape room zonder uitgang. Uiteindelijk gelukt, dus getrakteerd op een half haantje met frietjes.

Score? 10/10.

Iedereen die langs het terras liep keek me aan alsof ik een culinair hoogstandje zat te verorberen. En ja, dit eet je dus gewoon met je handen – anders doe je het niet goed. 🍗👊

Op naar het hotel! Gerund door een supervriendelijke moeder en haar zoon. Warm ontvangst, kamer met alles wat ik nodig had – vooral een echt bed. En als bonus: een tv!

Tent uitgewrongen en in de douche gehangen om te drogen, powerbank aan de lader (die op z’n gemak stond op te laden, alsof-ie vakantie had).

Even liggen, daarna toch nog wat eten. Keuze viel op kipstukjes met zoete aardappelfriet – al bleek dat laatste zo vet dat ik de friet maar links liet liggen. Wel nog een kriekje erbij, uit de streek (Wilderen – aanrader!). 🍒🍺

De regen hield aan, en toen ik terugliep naar het hotel brak de hemel écht open: regen, wind, onweer – het hele arsenaal. 🌩️

Op bed plofte ik neer, zette Into the Wild aan via YouTube, en viel halverwege in slaap… terwijl buiten de regen tegen de ramen sloeg. Het einde kijk ik morgen wel. Maar ik weet nu al: deze dag was allesbehalve saai

Dag 16

Wakker worden in sint truiden uitgeslapen douche en 9 uur ontbijten lieve oude vrouw heeft een ruim ontbijt klaar gezet waar ik bij lange na niet alles op krijg klasieke muziek op de achtergrond zette me recht tegeb over een vrouw die zich met oortjes van deze wereld had afgseloten beetje akwaard maar goed het ontbijt was heerlijkn vandaag is zondag en oprecht een rust dag ik was dus aan het opladen en ging zo traag ik dacht dat er iets niet klopte

Het bleek te horen in dit hotel tog maar snel een extra oplader en kabel gehaald voor de zekerheid en zo kan ik meerdere dingen tegelijk opladen wel zo handig wat lichte snaks opeggeten uit mijn tas en tukie gedaan en extra keer douche na 3 uur want ik kreeg bericht dat het water was afgesloten tot 3 maar goed lekker bakkie nespresso in gezamelijk keukentje gehaald het weer was wat onstuimig dus vondt het wel lekker even route bepaald voor morgen en via camp space opende meer opties voor bij mensen in de tuin te slapen

Wel is het zo dat je meestal 2 dagen van te voren moet boeken dus dit was me beste optie in remicourt goede 21 km wandelen het lijkt redelijk straat te zijn dus ik denk dat dit me wel gaat lukken maar dat ga ik morgen bekijken vanavond nog even ergens uit eten want de opties supermarkt hier zijn niet loyaal op zondag in to the wild afkijken tent ingepakt en me voorbereiden op morgen 8 uur ontbijt en dan op pad en natuurlijk mijn blog bijwerken