Een nat pak en een wijze les – mijn wandelavontuur begint

Dag 1/2

Vol goede moed (en droge sokken) begon ik mijn wandeltocht in Driebruggen, op weg naar Bergambacht. Na anderhalf uur wandelen begon het te regenen. En ik bedoel niet zo’n romantisch miezerbuitje, nee hoor — dit was full-on stortregen. En alsof de regen zich persoonlijk tegen mij had gekeerd, hield het ook niet meer op. De hemel dacht blijkbaar: laat hem maar gelijk wennen.

Met een loodzware rugzak, een regenjas die de strijd allang had opgegeven, en doorweekte zakken waar zelfs mijn telefoon in begon te zwemmen, liep ik verder. Mijn kleding plakte aan mijn lijf, mijn humeur zat ergens rond mijn enkels, en het idee dat ik dit nog drie weken “voor mijn plezier” ging doen, voelde opeens... ambitieus.

Onderweg, zo’n vijf kilometer voor de camping, vond ik een supermarkt. Water en eten gehaald — want ja, honger en uitdroging zijn geen betere alternatieven. De extra kilo’s in mijn tas waren geen feest, maar ik had weinig keus.

Op de camping kwam ik gelukkig een aardige vrouw tegen die me een droog plekje aanbood onder een afdak. Geen gras of zachte aarde, maar wel stenen. Prima! Tent opgezet in een schuurtje (droog is droog), even iets warms gegeten en snel onder de douche. Gelukkig was mijn moeder nog in de buurt en zo lief om mijn drijfnatte spullen op te halen. Heldin.

Die nacht lag ik op mijn matje op de keiharde stenen, bibberend in mijn slaapzak. De volgende ochtend werd ik wakker met een rug die kraakte als een oude houten vloer. Topstart voor dag twee.

Mijn moeder dropte me in Groot-Ammers, zodat ik mijn tocht kon voortzetten richting Gorinchem. De eerste 15 kilometer gingen verbazingwekkend goed — rugpijn was er nog, maar ik was op dreef. Tot mijn voeten ineens besloten dat het welletjes was. Elke stap werd een mini-marteling. Normaal zou ik koppig zijn en doorlopen (“kom op, doorbijten!”), maar deze keer koos ik voor gezond verstand (wie ben ik?) en nam een taxi naar het hotel.

Aangekomen in het Tres Boutique Hotel dook ik meteen onder de douche, om vervolgens als een baksteen in bed te vallen. Ik sliep uren achter elkaar. Blijkbaar had ik dat écht even nodig.

Toen ik weer een beetje mens was, ben ik Gorinchem gaan verkennen. Een wandelingetje door de stad bracht me bij een charmante pizzeria achter de kerk, waar ik mezelf trakteerde op pizza, koffie en meloen met ham. Niet slecht, toch?

Terug in het hotel heb ik mijn rugzak even grondig aangepakt. Spullen die ik écht niet meer wil meesjouwen? Die gaan morgen met een pakketje terug naar huis. Mijn slaapzak en tent heb ik ook uitgehangen om te drogen — alles om weer fris te kunnen starten.

Ik besloot om twee nachten in Gorinchem te blijven. Even pauze, even ademhalen. Want eerlijk? Dit avontuur draait niet alleen om lopen. Het gaat ook over grenzen verkennen (en soms overschrijden), over loslaten van vaste structuren en over leren genieten van het onderweg zijn.

Ik heb momenten gehad dat ik wilde opgeven. Momenten dat ik dacht: waar ben ik aan begonnen? Maar toch wist ik mezelf weer te herpakken. Soms heb je gewoon een beetje rust nodig om te wennen aan een reizend bestaan. En eerlijk is eerlijk: dit soort reizen laat je kanten van jezelf zien die je thuis, in je comfortabele routine, nooit zou ontdekken.

Wordt vervolgd!