Dag 3/4/5

Dag 3: Van Gorinchem naar... waar ben ik eigenlijk? Oh ja, Veen!

De dag begon, zoals inmiddels traditie is, compleet anders dan gepland. Eerst: een mini-missie. Alles wat ik níet nodig had (lees: de helft van mijn bagage) moest terug naar huis. Waarom sleep ik altijd zoveel mee? Denk ik nou echt dat ik onderweg tijd ga hebben voor drie boeken, een extra jas en die yogamat?

Ontbijt was een klassiek culinair hoogtepuntje: krentenbollen (altijd goed), een banaantje (lekker verantwoord) en een appel (voor het gevoel dat ik gezond bezig ben). Daarna: last minute tas inpakken, douchen, en mezelf mentaal klaarmaken voor weer een stukje avontuur.

Maar – plot twist! – voor vertrek nog een spontane koffiedate met familie die ik al lang niet meer had gezien. Supergezellig! Even lekker bijgekletst voordat ik weer als een soort moderne pelgrim de wijde wereld introk.

Omdat het weer omsloeg en ik droge kilometers wilde maken (lees: geen zin in natte sokken), besloot ik wat eerder uit mijn hotel te vertrekken. Hup, op naar Woudrichem! Met de pont – altijd een beetje vakantiegevoel – kwam ik aan en liep via een prachtige oude stadspoort het pittoreske centrum in. Echt zo’n plek waar je verwacht dat elk moment iemand in middeleeuwse kledij op een paard langs komt hobbelen.

Daarna: lekker over de dijk gewandeld richting Veen. Zonnig, beetje wind, helemaal prima. Bij een camping aan het water dacht ik: hier blijf ik! … Tot ik ontdekte dat er niks te eten was. Nada. Noppes. Dus liep ik – inmiddels best hongerig – verder, en jawel hoor: daar was een Jumbo, mijn redder in hongerige nood. Klein boodschapje hier, snackje daar… en door naar een kleine camping in de buurt.

Daar de tent opgezet, nog half slapend. Douchen? Geen denken aan. Ik stortte praktisch in mijn slaapzak en lag er vroeg in. Morgen weer fris(achtig) op pad!

Dag 4: Van Veen naar... blaren, spareribs en een beetje paniek 🥾🍖

De dag begon grijs. Niet alleen de lucht, maar ook mijn motivatie. De regen hing dreigend boven m’n hoofd alsof het wilde zeggen: “Probeer het maar, ik dare je.” Maar goed, wakker worden, douchen, tent afbreken – het ochtendritueel van een wandelende avonturier zonder campingontbijt.

Dus hup, terug naar mijn favoriete plekje in Veen: de Jumbo! Maar niet voor boodschappen dit keer (oké, ook een beetje), maar vooral voor dat gezellige eettentje ernaast, gerund door mensen met een extra bijzonder verhaal. Ik was er gisteren al voor een ijsje en een koffie, maar nu ging ik all in: uitsmijter, koffie... een waar koningsmaal. De tank zat vol, tijd om te gaan!

Met wat snacks en water in m’n tas ging ik vol goede moed richting Drunen. Althans, dat dacht ik. Want na 17 kilometer begon de ellende: blaren. De échte, gemeen-pijnlijke-ik-wil-niet-meer soort. Elke stap voelde als een mini-marteling, en ik was er echt wel klaar mee.

Tijd voor een plan B. Geen trekkershut beschikbaar (natuurlijk niet, die was vol), dus schakelde ik over naar: hotelmodus. En niet zomaar een hotel: eentje mét een manege, net buiten Drunen. Toen ik belde en vroeg of ik opgehaald kon worden, zei de receptioniste: “Ik kom eraan.” En jawel hoor, ze sprong zélf in de auto om mij op te halen. Heldin. Echt.

’s Avonds vierde ik het leven (en het feit dat ik zat) met spareribs van formaat. Regen kletterde tegen de ramen terwijl ik niks deed. Heerlijk niks. Maar ergens zat er toch een dipje… want: blaren. De grote boosdoeners. Gaan die m’n hele tocht verpesten?

In lichte paniek belde ik de pedicure én de huisarts. Het advies was nuchter en kort: “Doorprikken, ontsmetten, afplakken. En doorgaan.” Dus dat deed ik de volgende dag. En ik besloot: ik blijf twee nachtjes in dit hotel. Even opladen. Lichaam rust. Geest rust. En hopelijk voeten ook. Het is immers toch vakantie 

Dag 5 – Drunen: Blaren, fietsen en avocado-avonturen

Wakker worden met blaren is niet bepaald de droom... en dan ook nog beseffen dat ik die krengen zelf moet gaan verzorgen? Paniek in de tent! Maar goed, eerst koffie en ontbijt in het hotel – want een blaarbehandeling op een lege maag is vragen om ellende.

Lopen naar Drunen zat er niet in (blarenlevel: drama), dus plan B: de elektrische fiets! Turbo-stand aan, cape wapperend als een held op twee wielen, en op volle kracht richting de Kruidvat. Daar een klein fortuin neergelegd aan blarenpleisters, tape, zalfjes en alles wat de EHBO-afdeling maar te bieden had. Bij de HEMA ook nog even naalden gescoord. (Voelt altijd een beetje sketchy, maar hé – medische noodzaak!)

Eenmaal terug: tijd voor de confrontatie. Na wat intern overleg met mezelf ("doe het nou maar gewoon") heb ik mijn blaren doorgeprikt als een ware EHBO-pro. Pijnlijk? Ja. Helend? Ook ja. En weet je… het ging eigenlijk best goed! Zelfvertrouwen weer back on track.

Omdat ik mezelf nu officieel blaren-verzorger van dienst mocht noemen, huurde ik nog even opnieuw een fiets en tufte terug naar Drunen. Daar een avocado smasher en een lekkere koffie gescoord als beloning voor mijn heldendaden. Daarna nog even essentials geshopt: een extra toilettas speciaal voor m’n blaren-kit (ja, het is nu een volwaardige kit), regenbescherming voor m’n telefoon (ik kan er nu onderwater mee appen als het moet), water voor morgen, bifi-turkey worstjes (de snack der wandelaars), eiwitrepen en – uiteraard – witte tijgerbalsem. Gewoon omdat het fijn is om weer eens goed te ademen alsof je neusgaten een spa zijn.

Terug naar het hotel, even chillen, blogje tikken, en straks lekker dineren bij Herberg D’n Dries. Daarna nog even de laatste spullen inpakken, warme douche pakken en dan het bed in.

Morgen: op naar Oisterwijk! Hopelijk met iets minder blaren en nog meer avonturen.