Dag 9: Blaren in Bladel

Vandaag stond in het teken van... blaren. Heel veel blaren. Dus, op doktersadvies – nou ja, pedicure-advies – besloot ik een rustdag in te lassen in het bruisende Bladel. Nou ja, "rustdag"… ik sliep een beetje uit, at een pasta die ik al sinds dag 2 meesleep als ware het een culinair pronkstuk, en deed een mini-expeditie naar de Jumbo.

Die boodschap was trouwens net een aflevering van Expeditie Robinson. Alles deed pijn, elke stap was drama en ik voelde me meer een waggelende pinguïn dan een wandelaar. Maar hé, 7 kilometer verder (heen én terug, applaus graag), had ik wel m’n ontbijt voor morgen én een nieuw pakje pleisters. Prioriteiten.

Over ontbijt gesproken: krentenbrood. Dacht ik slim te zijn… Nou, dat brood was zo droog dat ik me afvroeg of het uit de Romeinse tijd kwam. Gelukkig had ik nog wat pindakaas, een banaan en wraps. Alles behalve water is op zo’n moment een feest.

‘s Avonds dacht ik: die pasta moet nú echt op. Niet omdat ik er zin in had, maar vooral omdat m’n rugzak al weken "al dente" ruikt. Geen masterchef-maaltijd, maar ach – je moet wat. Daarna lekker chillen op de camping, beetje tasje inpakken, blaren laten ademen (ik zweer, ze hadden bijna longen gekregen), en plannen maken voor de volgende dag.

Eerst dacht ik richting Luijk-Gestel te lopen, maar het werd uiteindelijk Bergeijk. Ietsje verder, maar logischer qua route.

Nog even m’n powerbank opgeladen (een mens zonder stroom is net zo verloren als een kompas zonder noorden), en toen: bed in. Fris en fruitig zijn is tenslotte een fulltimebaan als je op pad bent.

Welterusten, blaren en buitenlucht!

Dag 10: Wraps, wilde koeien en een camping vol paarden

Vroeg wakker worden begint onderhand m’n nieuwe superkracht te worden. Niet dat ik daar om gevraagd heb, maar hé – je krijgt wat je niet bestelt. Alleen... ik kon pas om 9 uur m’n extra overnachting afrekenen. Dus tijd om efficiënt te zijn!

Wat doet een wandelaar met teveel tijd en een restvoorraad eten? Juist: wraps bouwen. Pindakaas, banaan, kaneel – de heilige trail-trio. Wraps in een zakje, check. Lunch to go, check. Daarna nog een paar kopjes koffie (of drie, tijd zat), tanden poetsen, tent afbreken, tas pakken. Om 07:30 stond ik als een wandelende eenmanskaravaan voor de receptie te wachten.

Gelukkig kwam er een vriendelijke vrouw die wat eerder open ging – dus ik kon om half 9 al op pad. Op naar... Bergeijk! Het beloofde warm te worden, dus ik plande wat tussenstops en liep via het prachtige Kempen-Vennenbos. Echt zo’n “wauw dit bestaat dus gewoon in Nederland”-moment. Daarna langs een snelweg (iets minder wauw), en weer terug het bos in.

Onderweg sprak ik met een vriendelijke man over wandelen in Nepal en een fietsclub waar je voor 25 euro kunt overnachten bij mensen thuis. Weer een gouden tip voor m’n volgende avontuur. Dank u, wandelende Tripadvisor!

Toen stak ik een uitgestrekt heidegebied over – inclusief wilde koeien. Serieus, dat zijn net wandelende kussens met horens. Heel zen allemaal. Rond de middag had ik last-minute een plekje geregeld op een rustige camping in Bergeijk. En toen begon het zachtjes te regenen. Tijd voor een uitsmijter op een overdekt terras. Luxe in de wildernis!

Daarna – hoe kan het ook anders – naar de Jumbo. Chili con carne, gehakt, droge krentenbollen (ja, ze zijn nog steeds zo droog), wat kwark, en mijn trouwe trail-snack: van die roze-blauwe colaflesjes. Zo zuur dat je gezicht er tijdelijk van vervormt. Heerlijk.

Bij de zelfscan kreeg ik weer controle. Ik bedoel… ik zie er misschien uit als een backpackende hosselaar, maar kom op: met een rugzak van 20 kilo ga ik echt geen snickers jatten. Gelukkig vinden mensen zo’n backpack toch vaak interessant en voor ik het wist stond ik weer levensverhalen te delen. Inmiddels stond de teller op 110 kilometer – applausje voor mezelf.

De laatste 5 kilometer naar de camping leken eindeloos. Je weet wel, dat moment waarop elk grasprietje zuchtend langs je benen strijkt. Maar ik kwam er. Formuliertje invullen, rondleiding – en toen bleek het eigenlijk een paarden-camping te zijn. Geen idee wat dat betekent, maar mijn tentje was welkom, dus ik klaag niet.

Tentje opzetten, matje oppompen, slaapzak erin. En dan: koken. Chili con carne deluxe met gebakken gehakt – alsof Jamie Oliver op de camping staat. Daarna douchen, afwassen en... koffie drinken met een lief ouder stel dat benieuwd was naar m’n reis. Goede koffie, koekje erbij – echt zo’n momentje.

Toen werd het langzaam donker. Tijd om te slapen, want morgen: op naar België! En – spannend – bezoek van een vriend die me helpt bij het zoeken naar nieuwe schoenen. Want laten we eerlijk zijn: m’n huidige stappers zijn langzaam aan het veranderen in pantoffels met veters.

Dag 11: De grens over, nieuwe schoenen en slapen in een Pipo-wagen

Goedemorgen! Of eigenlijk... brrr, wat koud was het vannacht. Rond half vijf werd ik wakker van de ochtenddauw én – jawel – een dringende wc-behoefte. Tja, sommige dingen dulden geen uitstel, zelfs niet in een slaapzak. Daarna toch nog maar even terug in m’n cocon gekropen om nog een uurtje slaap mee te pakken.

Om kwart over zeven was het tijd om de dag écht te starten: tanden poetsen, rugzak vullen met de laatste losse flodders en – niet onbelangrijk – een grote boodschap. Want een lichte wandelaar wandelt lekkerder.

Na zo’n 2,5 kilometer vond ik een bankje. Perfect moment om twee wraps met pindakaas en banaan (die van gister ja, zo goed blijven ze) weg te knagen. Krentenbollen? Nope. Nog steeds dramatisch droog. Gelukkig had ik nog een paar Fuji-appeltjes weten te scoren – sappig geluk in snackvorm. En met een mix van water, Supradyn en elektrolyten voelde ik me zowaar als een sportversie van mezelf.

De schoenen? Die zijn inmiddels zo gaar dat ik ze bijna zelf op een kampvuur wil gooien. Maar ze brachten me tóch weer 5 kilometer verder, tot aan een tentje met koffie. Bonus! En wat voor een moment: 500 meter van de Belgische grens. Ik voelde me net een soort pelgrim deluxe – hulde aan mezelf voor deze 11-daagse prestatie.

Oké, ik miste even een afslag (klassiek gevalletje: “oh dit ziet er ook als een pad uit”), maar na een bosomleiding kwam ik weer netjes op de route uit. Bruggetje over, en tadaa: het eerste Belgische dorpje, Pelt. Rond die tijd had ik er al zo’n 12 kilometer op zitten. En toen: verrassing! Daar stond Raymond, wandelmaat en lifesaver.

Hij kwam niet alleen met gezelschap, maar ook met gebakken eitjes. Bonuspunten, mensen. Daarna door naar Lommel, op missie: nieuwe schoenen. De buit? Een paar heerlijke lage Meindl-stappers, Teva’s voor erbij, een nieuwe rugzak én een afwastool (essentieel, trust me). Ook nog wat shirtjes gepast, maar alleen Raymond scoorde – hij liep blij de winkel uit met twee verse exemplaren.

Na een snelle plasstop gingen we lunchen bij een geweldig tentje met chai en flatbreads. Eerlijk: 10/10, zou opnieuw belopen. Daarna nog even naar de Delhaize voor een paar boodschappen, en toen was het tijd voor de grande finale: mijn Pipo-wagen.

Ja echt, een houten paradijsje op wielen. Geen tent opzetten. Geen matje oppompen. Gewoon: een bed. Een keuken. Een koelkast. Een waterkoker. Alles wat een vermoeide wandelaar zich kan wensen.

Ik gaf Raymond wat extra ballast mee terug naar huis (vieze onderbroeken, een broek en wat overbodige “geitjes” – kleine spullen dus, niet echte geiten). Hij bracht op zijn beurt schone shirts en essentials mee. Lief. Dit is inmiddels de derde keer deze trip dat ik zo'n 'logistieke wisseltruc' uitvoer. Langzaam word ik een pak-licht-als-een-pro ninja.

’s Avonds at ik soep met broodjes en een halve watermeloen, waste wat spullen af, en had zowaar tijd over om m’n blog te tikken. En toen... bedtijd. Schoenen aan de kant, hoofd op het kussen, en klaar voor een dagje zonder zware tas.

Morgen: op verkenning in België met m’n frisse stappers. Ik heb er nu al zin in.