Dwars door de boomgaarden: blaren, bami en blije muntjes 🥾

Dag 17 – Sint-Truiden

Goedemorgen vanuit Sint-Truiden! De dag begon lekker praktisch: even gauw naar de supermarkt voor wat snacks en water voor onderweg. Zonnetje op m’n bol ☀️, powerbank opgeladen, rugtas ingepakt — helemaal klaar voor een flinke wandeling. En wat voor eentje...

Ik liep dwars door de boomgaarden heen (echt een ansichtkaartmomentje) terwijl F-16’s en kleine vliegtuigjes over m’n hoofd scheerden. Blijkbaar zit er een luchthaven in de buurt — altijd gezellig, dat gebrom boven je hoofd. Via knusse dorpjes kwam ik bij een avondwinkel terecht. Achter de kassa zat een grote vriendelijke reus uit India die, eerlijk is eerlijk, woekertarieven rekende. Maar goed, ik had honger en dus scoorde ik diepvriesravioli en een bak bami 🍜. Geloof het of niet: het smaakte nog best prima! Toetje? Een ijsje en een Red Bull — de wandelaar leeft.

De stad was uitgestorven. Pinksteren dus. Geen winkel open, geen mens op straat. Gelukkig vond ik later nog een terras waar je alleen contant kon betalen. Ik had nog nét genoeg muntjes op zak. De eigenaar keek alsof ik hem net een goudstaaf gaf. 💰 Happy days!

Verder maar weer, door het groen. Landweggetjes, graspaadjes, onverharde paden — en toen hop! Walonië in. Klein detail: daar spreken ze Frans. En mijn Frans is, laten we zeggen… charmant gebrekkig. Maar goed, we blijven lachen 😅.

Ondertussen begonnen de kilometers erin te hakken. De zon brandde, mijn voeten stonden in de fik (lees: blarenfestival) en ik liep op pure wilskracht. 25 kilometer, mijn langste tocht tot nu toe. Een klassieke beginnersfout: niet op tijd rusten. En dat voelde ik de volgende dag. Au.

Maar toen kwam ik aan bij Étienne en zijn vrouw, en dat was écht even een oase. Zij sprak nog een aardig mondje Nederlands, al moest ik soms een beetje meedoen met ‘Wie is het?’ om te begrijpen wat ze bedoelde. Ze boden me koud water aan (beste drankje ooit op dat moment 💦) en we hebben heerlijk gekletst.

Tijd om mijn tentje op te zetten in hun tuin — wat een plek! Uitzicht op de landerijen, kippen in de buurt, een moestuin waar je u tegen zegt. En toen begon het avondprogramma: koken, douchen en slapen.

Maar dit was geen gewone douche, oh nee. Dit was een doe-het-zelf-warmwater-ervaring deluxe. IJzeren ton vullen met water, opwarmen op een campinggasbrander, pomp erin, even schudden, aan een touwtje trekken… en tadaaa! Een warme douche in de buitenlucht 🚿. Beter dan veel hotels, eerlijk waar.

Na nog even opladen (letterlijk en figuurlijk) dook ik mijn tent in. De volgende dag wachtte een magisch stukje land waar verder niks was — behalve stilte, groen en toestemming van Étienne om daar mijn tentje neer te zetten. Maar dat is een verhaal voor later...

Dag 18 – Remicourt tot aan het randje van Walonië (en m’n eigen kunnen)

Goedemorgen Remicourt! Ik werd wakker met de geur van versgebakken brood, zelfgemaakte jam én — tromgeroffel — een perfect gebakken spiegelei 🍳. Jawel, het was tijd om mijn ontbijt een upgrade te geven.

Na het ontbijt heb ik mijn blaren verzorgd, de tent afgebroken en alles weer in m’n tas gepropt. Étienne moest toevallig richting Borgworm en bood aan me mee te nemen. Mooie meevaller 🚗.

In Borgworm sloeg ik nog snel wat boodschappen in en vertrok richting Braives. Onderweg nog geld gepind 💸, en de bus gepakt. Eenmaal daar: supermarkt, koffietje, vlees, bonen, biertje, kwark – proviand voor onderweg. Maar man… die 10 kilometer waren zwaar. Walonië is dus allesbehalve plat. Heuvel op, heuvel af 🥵.

Uiteindelijk kwam ik aan op een veld waar normaal paramotors opstijgen. Heel vet — maar op dat moment was ik er flink doorheen. Gelukkig vond ik een plekje naast een graanveld, zette mijn tent op, begon te koken… en toen was het gas op 😬. Gelukkig had ik een reservebusje.

De slaapplek in Huy bleek gecanceld, de camping zat vol. Plan B: naar Namen. 41 kilometer verderop, dus toch maar de bus in.

’s Avonds nog iemand met z’n parachute op het veld, verder: niets. Alleen ik, de natuur, en mysterieuze geritsels 🌾. Uiteindelijk: gegeten, koffie gezet, kriekbiertje geopend 🍒, matje uitgerold, en in slaap gevallen.

Dag 19 – Van niemandsland naar de stad der blaren

Wakker worden om 4:30 in niemandsland is niet ideaal… behalve als er drie herten om je heen staan en een bloedrode maan boven je zweeft 🌕. Dan wel.

Om 07:15 kwam Étienne aanrollen met z’n karretje, op weg voor een vlucht. Ontbijt: tonijn op brood met mayo – verrassend lekker. Daarna veel lopen en veel zweten. De bus naar Huy zat vol, ik zat opgepropt, het zweet gutste overal vandaan 🚌.

En natuurlijk stapte ik in Namen bij de verkeerde halte uit. Resultaat: verdwaald, dorst, en humeur op standje "snauw". Maar uiteindelijk hostel gevonden, ingecheckt, blaren geprikt, en met de step de stad in.

Missie: gasbusje, wandelstokken, poncho, shorts, pokébowl 🥗. Na wat verdwalen alles geregeld en terug naar het hostel. Douchen. Slapen. Einde verhaal.

Dag 20 – De Grote Blarenbalans en de Postkantoorpelgrimstocht

Na een verdomd goede nacht slapen 😴, werd ik wakker met blaren die zich eindelijk gedroegen.

Rustig opstarten, ontbijten, opladen, blog schrijven. Daarna het lumineuze idee: spullen naar huis sturen. Vierde keer al 📦. Museum "De Wandelende Waanzin van 2025" in de maak!

Te voet naar het postkantoor — 2 km met blaren. Mission completed. Daarna lunch op een terras: salade, Pellegrino, zon op m’n gezicht ☀️. Even geen rugzak. Pure luxe.

Later nog snacks gehaald bij de Spar, wat gepraat met kamergenoten (Frans, Engels, Nederlands door elkaar), en kennisgemaakt met een Nederlander op een scooter naar Frankrijk 🛵. Avondeten: carpaccio, double croque monsieur. Daarna horizontaal en klaar.

Vandaag was écht een rustdag. Morgen weer verder — hopelijk met blije blaren