Terugblik – Van Nederland naar Bouillon

En zo kwam er een einde aan mijn tocht. Van Nederland naar Bouillon: vijf dagen vol stappen, zweet en soms ook wat gevloek. Mijn rugzak voelde vaak zwaarder dan ik had gehoopt, mijn benen protesteerden meer dan eens, maar mijn hart werd elke dag lichter en voller. Ik was alleen onderweg, met mijn spullen en mijn gedachten – en dat deed me meer dan ik vooraf kon bedenken.

Wat me het meest raakte, is hoe grillig de reis was. Soms leek alles mee te zitten: een makkelijk pad, een vriendelijk gesprek, een onverwachte traktatie zoals Limburgse vlaai of een wafel met slagroom. Maar net zo vaak liep het anders: verdwalen in een bos, een norse campingbaas die mijn Frans niet begreep, een maaltijd die eindigde met enkel friet, of de brandende hitte die elke meter langer maakte. Toch waren het juist die momenten die kleur gaven. Ik besefte: het gaat niet alleen om het eindpunt, maar om leren omgaan met alles wat je onderweg tegenkomt.

Onderweg leerde ik de waarde van kleine dingen opnieuw kennen. Een kop koffie in de ochtend, het tikken van regen op mijn tentdoek terwijl ik droog bleef, een bankje dat precies op het juiste moment opdook. En die ene koude Tonisteiner toen ik dorst had – nooit smaakte iets beter. Het gewone werd bijzonder, en dat gaf elke dag een soort rijkdom die ik thuis vaak niet voel.

Ook de mensen die ik tegenkwam, bleven me bij. Wandelaars die me met een knikje lieten weten dat zij ook moe waren. De Limburger die niet alleen zijn tijd, maar ook zijn vlaai met me deelde. De bakker die me suikerbrood en croissants meegaf alsof ik even bij hem thuis was. Ik begon te beseffen dat je zo’n tocht nooit echt alleen loopt – er zijn altijd mensen die even je pad kruisen en iets achterlaten.

En toen was daar Bouillon. Het moment dat ik het kasteel in de verte zag, voelde bijna onwerkelijk. Al die dagen had ik ernaartoe geleefd, en nu stond het er gewoon. Mijn benen waren leeg, maar mijn hart was vol. Trots, opluchting, blijdschap – alles kwam tegelijk. Ik dacht maar één ding: ik heb het gedaan. Niet perfect, niet snel, maar stap voor stap, op mijn eigen manier.

Wat ik meeneem uit deze tocht, is dat ik meer kan dan ik dacht. Dat je met geduld, koppigheid en gewoon doorgaan veel verder komt dan je verwacht. En dat avontuur niet per se groot of ver weg hoeft te zijn – het zit in het durven gaan, ook als je niet weet wat er komt.

Nu ik terugkijk, voelt het vreemd dat het voorbij is. Mijn benen rusten, mijn rugzak is leeg, maar mijn hoofd gonst van herinneringen. Eén ding weet ik zeker: dit smaakt naar meer. Er wachten nieuwe paden, nieuwe ontmoetingen, nieuwe verhalen. Voor nu laat ik het los en geniet ik van de rust en trots die deze tocht me gaf. Maar diep vanbinnen weet ik: de volgende stap ligt al klaar.